Obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny atrakcyjne krajobrazowo o zróżnicowanych ekosystemach (często przeobrażonych w wyniku gospodarki człowieka) zapewniając zachowanie stanu równowagi ekologicznej w środowisku przyrodniczym. Obszary chronionego krajobrazu spełniają rozmaite funkcje. Są m.in. otulinami dla parków narodowych i krajobrazowych, stanowią korytarze ekologiczne. Zaspokajają także potrzeby związane z turystyką i wypoczynkiem. Status obszarów chronionego krajobrazu nadano terenom, które wyróżniają się specyficznymi i charakterystycznymi dla danego mezoregionu cechami krajobrazu. Uwzględniono przy tym stopień przekształcenia terenu oraz zmienność i różnorodność siedliskową.

Tereny Związku Gmin Turystycznych Pogórza Dynowskiego obejmuje Przemysko-Dynowski Obszar Chronionego Krajobrazu oraz Wschodniobeskidzki Obszar Chronionego Krajobrazu.

Przemysko-Dynowski Obszar Chronionego Krajobrazu utworzony Rozporządzeniem Wojewody Podkarpackiego z dnia 28 czerwca 2005 roku (Dz. Urz. Woj. Podkarpackiego nr 94, poz. 1585) obejmuje powierzchnię 46 976 ha na terenie gmin: Pruchnik, Rokietnica, Roźwienica, Bircza, Dubiecko, Fredropol, Krasiczyn, Krzywcza, Przemyśl. Ten Obszar Chronionego Krajobrazu powstał z połączenia Hyżyńsko-Gwoźnickiego i Przemysko-Dynowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu i stanowi otulinę dla Parku Krajobrazowego Pogórza Przemyskiego. Na terenie podgórskim, poprzecinanym licznymi rzeczkami i potokami, występują drzewostany bukowe i jodłowe oraz grądy. Najwyższe wzniesienia dochodzą do 430 m n.p.m. Lasy są pełne zwierzyny. Spotkać można rzadkie gatunki zwierząt. Do najciekawszych gadów należy żmija zygzakowata; ptaków – jastrząb, myszołów, trzmielojad i bocian czarny; ssaków – gronostaj, dzik i kuna leśna. Można tu podziwiać przełomy Sanu i Wiaru. Osobliwością geologiczną są formacje solonośne w Kormanicach, Aksmanicach, Dubiecku i Sólcu.

Wschodniobeskidzki Obszar Chronionego Krajobrazu utworzony już w 1972 roku i powiększony w 1991 r, zajmuje dziś rozległy obszar o powierzchni 259 234 ha. Rozciąga się od 2 parków krajobrazowych stanowiących otulinę Bieszczadzkiego Parku Narodowego – Parku Krajobrazowego Doliny Sanu i Ciśniańsko-Wetlińskiego Parku Krajobrazowego –aż po same krańce Bieszczadów turystycznych i Park Krajobrazowy Gór Słonnych zamykający je od północy. Administracyjnie znajduje się na terenie gmin: Baligród, Brzozów, Czarna, Dydnia , Komańcza, Lesko, Lutowiska, Olszanica, Nozdrzec, Sanok, Solina, Zagórz, Ustrzyki Dolne. Ten malowniczy teren z dwoma perłami w koronie gór – Jeziorem Solińskim i Jeziorem Myczkowieckim – posiada unikalną budowę geomorfologiczną, naturalny charakter zbiorowisk roślinnych, bogata florę i faunę oraz liczne obiekty kultury materialnej. Osobliwościami przyrodniczymi są tutaj rezerwaty przyrody: „Olsza kosa” w Stężnicy koło Baligrodu, „Kamieniołom na Kozińcu” w Bóbrce, „Nad Jeziorem Myczkowieckim” w masywie Berda, „Przełom Sanu pod Grodziskim” w Zwierzyniu, rezerwat leśny „Grąd” w Średniej Wsi i jedyny na Podkarpaciu rezerwat faunistyczny „Bóbr w Uhercach” chroniący zagrożonego wymarciem bobra europejskiego oraz liczne ptactwo gromadzące się wokół bieszczadzkich zbiorników wodnych na Sanie. Wśród nich występują prawdziwe skarby ornitologiczne, jak orzeł przedni, orlik krzykliwy, puszczyk uralski, dzięcioł białogrzebieniasty, dzięcioł trójpalczasty, kormoran czarny, bocian czarny, gągoł, czapla siwa, zimujące wielobarwne dzikie kaczki, a ostatni nawet przylatujące łabędzie. Gady reprezentuje 8 gatunków i wszystkie są pod ochroną. Osobliwością spotykaną leśnictwie Orelec i w okolicach Jeziora Myczkowieckiego jest bardzo rzadka w Polsce traszka karpacka, jaszczurka zielona (gatunek występujący sporadycznie) i salamandra plamista, a także kumaki, rzekotki i traszki. Szczęśliwcy mogą także zobaczyć dużego (dł. ok. 2 m), lecz niegroźnego dla człowieka węża Eskulapa (gatunek skrajnie zagrożony w kraju). Na terenie obszaru podziwiać możemy wspaniałe pomniki przyrody, pomnikowe drzewa w zachowanych jeszcze fragmentarycznie parkach podworskich w 14 miejscowościach Bieszczadów a także fragmenty XVIII-wiecznych pięknych ogrodów i parków podworskich do dziś jeszcze szczegółowo niebadanych i nieopisywanych w kolejnych 19 miejscowościach.

Materiał powstał na podstawie: informatora „Przemyskie Krajobrazy” wydanego przez ZPK w Przemyślu 1998 roku, www.podkarpackie.travel.pl, www.zielonepodkarpackie.pl, www.bieszczady.pl,

Powrót do strony głównej...